Του Γιάννη Τουμαζή
Ήταν ο Αριστείδης Κουδουνάρης, ο αγαπημένος Τείτης όλων των φίλων του – και ήταν πάρα πολλοί αυτοί – πάνω από όλα άνθρωπος. Άνθρωπος με αξιοπρέπεια, από στόφα σπάνια, ευγενική, αριστοκρατική – πρώτη ύλη άλλων εποχών∙ των εποχών που λάτρεψε και δόξασε με την έρευνα και τις μελέτες του. Ο Τείτης είχε το σπάνιο χάρισμα να αφουγκράζεται τους κραδασμούς των ανθρώπων, να συναισθάνεται μαζί τους, να εστιάζει κατευθείαν στην ψυχή, στο φως και την αλήθεια. Γι’ αυτό και λάτρεψε την ιστορική έρευνα, γι’ αυτό έταξε με πάθος και νυχθημερόν ως στόχο της ζωής του να αναδείξει τους ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πρόσφεραν στον τόπο του. Τα ευτελή και τα τετριμμένα τού ήταν αδιάφορα, η ευγένεια της ψυχής ήταν γι’ αυτόν το παν. Εξ ου και η αγάπη του για τα παλαιά αντικείμενα. Γιατί κι αυτά περιείχαν ψήγματα της ζωής των αρχικών κατόχων τους – άλλοτε δοξασμένα και άλλοτε ταπεινά, άλλοτε χαρούμενα και άλλοτε γεμάτα θλίψη. Ένα κομψό σεκρετέρ, μια μαρκετερί βιτρίνα, ένα ασημένιο κηροπήγιο, ένα σπάνιο κέντημα. Μέσα στις αντίκες καθρεφτιζόταν όλος αυτός ο υπέροχος κόσμος που ο Τείτης λάτρευε να ανακαλύπτει και να αποκαλύπτει.
Ρηξικέλευθος και ανατρεπτικός σε όλη την πορεία της ζωής του, δεν συμβιβάστηκε ποτέ με τον συντηρητισμό και το κατεστημένο. Το σημαντικότερο ίσως επίτευγμα του ήταν ότι πρόσφερε απλόχερα τις γνώσεις του για το πλούσιο παρελθόν της Κύπρου, στο οποίο με τόση αγάπη ενδιέτριψε, στους νέους. Ακούγοντας τις διηγήσεις του για σπουδαίους πνευματικούς ανθρώπους και σημαντικές προσωπικότητες τόσων γενεών πριν, νόμιζες πως μόλις είχαν πάρει μαζί το τσάι τους, πως ήταν προσωπικοί του φίλοι. Ο Τείτης ήταν πρωτοπόρος σε αυτό που έκανε, αλλά πάνω από όλα ήταν ένας άνθρωπος σύγχρονος. Οι φίλες και οι φίλοι του – από όλο το φάσμα της κοινωνίας – απολάμβαναν κάθε στιγμή της επαφής μαζί του. Γιατί η ψυχή του, ώριμη, όμορφη και γεμάτη σοφία, πλημμύριζε – γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο – από τον ενθουσιασμό και τη φρεσκάδα του νεοφώτιστου.
Για μας τους κοντινούς του φίλους – τους δικούς του ανθρώπους, όπως έλεγε – για μας που είχαμε τη χαρά, την τύχη και την τιμή να τον γνωρίζουμε καλύτερα, ο Τείτης ήταν ανεκτίμητος. Η παρουσία του – και τώρα η απουσία του – καταλυτική και αναντικατάστατη. Θυμάμαι τα ταξίδια που κάναμε μαζί και ειδικά αυτά στην Αίγυπτο, το Κάιρο και την Αλέξάνδρεια, ψηλαφίζοντας στοργικά και με ενθουσιασμό μνήμες Κυπρίων και Ελλήνων, αναβιώνοντας με συναρπαστικό τρόπο το λαμπρό παρελθόν αιώνων: Οικία Καβάφη, Αγία Αικατερίνη στο Σινά, Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας, Ζαχαροπλαστείο Τριανόν και τόσα άλλα.
Πριν λίγο καιρό, στον ύστατο αποχαιρετισμό του Τείτη, μια φίλη μού έλεγε πως τώρα θα φανεί η απουσία του Τείτη, πως τώρα θα φανεί το εύρος και το βάθος του έργου του. Νομίζω πως έχει απόλυτο δίκιο. Ένα έργο ζωής, που κτίσθηκε με κόπο, αλλά ταυτόχρονα και με ανεξάντλητη αγάπη και φροντίδα, δεν μπορεί παρά να εκπέμπει τη λάμψη του στο διηνεκές.
Τείτη σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας τις γνώσεις σου. Σε ευχαριστούμε για την αγάπη σου και τις όμορφες στιγμές που μας χάρισες. Θα σε θυμόμαστε για πάντα. Καλή αντάμωση.